Bishkek

De laatste dagen van onze prachtige reis zijn we dus in Bishkek. Een stad in verandering. Overal worden grote gebouwen neergezet en mega winkels geopend. Op straat lopen supersexy meiden naast hoofddoekjesdames. Veel jeugd, veel scholieren op straat. En heeeeeel veeeel auto's.

Deze dagen geshopt, de belangrijkste plekken van de stad bezocht (vooral veel megalomane beelden) , elke namiddag gezwommen na al dat stadsgeweld en nog even een lekker biertje bij de pool. Daar zitten we nu ook. Nog éven genieten van ons laatste avondje. Morgen helaas weer de lange reis naar huis. We hebben een superreis gehad !!!!!!!! Zoveel moois gezien, zoveel beleefd!

Iedereen bedankt voor het meelezen, leuke berichtjes plaatsen en tot in Nederland!

Son Kul

Via een echt spectaculaire rit door de meest kleurrijke bergen, komen we rond 11:35 aan bij een hoge pas. Héél in de verte zien we al een streepje van het meer. Son Kul: hoe dichterbij we komen, hoe enthousiaster we worden. Omdat het hier om een hoogvlakte op ruim 3000m.gaat, kun je alle weer verwachten. Maar er is zon, blauwe lucht en witte wolken. Daardoor krijgt het meer alle kleuren blauw en turquoise. Volgens de LP brooding indigo en tropical turquoise. Brooding indigo? We hebben er geen voorstelling bij........iemand?

We staan in een yurtenkamp heel dicht bij het meer. Brigitte was hier vaker maar nog nooit zo dichtbij het water, geweldig! De laatste keer in 2012 zat ze er zeker ruim een uur lopen vanaf. Was ook schitterend. Maar zo leuk dat het nu een heel andere plek is. Wat heerlijk dat Eppie naar Kirgizstan wilde!!!We hebben zelfs bedden in de yurt. Dat scheelt zo een aantal graden vannacht met op de grond slapen. Heel fijn want het wordt dus een aantal graden onder nul 's nachts. We gooien onze spullen in de yurt en gaan gelijk richting meer. Oooooh wat kleurt dat water mooooooi! De wolken geven de roze grijs witte bergen aan de overkant mooie donkere schaduwvlekken. Aan onze kant dus de Jailoos: de zomerweide-hoogvlakte waar 2 maanden per jaar de semi-nomaden hun vee laten grazen. En waar ze dus ook extra yurten neerzetten voor heel ander vee: de toerist. Het meer is zo'n 270m2 en zo'n 20 km. op z'n breedst. Aan onze kant ook van die prachtige glooiende heuvels met gras dat bijna goudgeel oplicht door de zon. En overal staat edelweiss. We vinden het er geweldig. We lopen, zitten, liggen en genieten van alle kleurenpracht om ons heen die dus bij elke wolk en latere zon veranderd van kleur. Als we ergens zitten, komt er een  kudde schapen aan die in een grote kring om ons heen lopen te grazen. En de volgende dag nog mooier: een kleine kudde paarden komt in galop aanhollen en plonzen vlakbij ons in het meer. Zakken met de poten in de modder en spletsen zichzelf onder de modder, drinken wat en rennen vervolgens weer met elkaar verder. Alsof we in een film van National Geografic terecht zijn gekomen! Of nou...... beter nog!

We gaan ook nog met onze voor alle terrein geschikte grote Mitsubishi-bak zo'n glooiende berg op. Wát een uitzicht van bovenaf: adembenemend. We raken he-le-maal sprakeloos. 

Hoe later op de dag, hoe dieper de kleuren worden. Op een inham verderop staan twee zeer fotogenieke yurtjes die mooi diepte geven aan onze foto's en laten zien hoeveel ruimte hier is. Die rust hier, die heerlijke frisse lucht, die kleuren : Wauw wat is DIT genieten!!!!!!!!!! We raken helemaal Zen. 

Son Kul: een prachtige plek. Bijna niet te omschrijven hoe mooi bij goed weer maar bij deze is een poging gedaan!

Arslanbob en Kyzyl-Oi

Met een goed gevulde maag en een andere chauffeur, heet ook Oleg, richting Arslanbob. Hij spreekt geen Engels of Duits; onze communicatie is dus meer crommunicatie, maar we begrijpen elkaar toch redelijk, vooral ook omdat Brigitte aardig wat Russische woorden kent. Het was niet zo'n interessante tocht. Aan het einde van de rit kwomenwe om de haverklap kuddes vee ( schapen, koeien, paarden) tegen met herders te paard en ezel; vaak nog jonge jongens. We lunchenin het kleine centrum van Arslanbob,plov, waar we nog 'lastig' gevallen worden door een dronken man. Arslanbob is bekend vanwege zijn walnoten: elk jaar wordt er 1500 ton geoogst. ( ook nog eens 5000 ton appels, pistachenoten en kerspruimen).Het isdruk in het centrum. We moetenweer flink wat km's terug rijden naar onze guesthouse. Het ligt prachtig: achter de woning een walnotenbosje en voor uitzicht op de bergen. We hebben een kamer met bed, er is een echte wc en zelfs een douche. Erg luxe dus. De eigenaar houdt bijen en heeft veel 'melkbussen' met erg lekkere honing staan. Vanmiddag een stukje in het walnotenbos gewandeld en verder wat geluierd, heerlijk. Er is electriciteit maar geen wifi. Oleg brengtons net een Kirgizisch biertje, Arpa. Lekker! Alweer heerlijk gegeten: een soepje met gevulde groene paprika (met schapengehakt) en een aardappel. Alles komt uit hun moestuin, nou ja, behalve het schaap natuurlijk. Louisa, de eigenaresse van het guesthouse is ook aan het bakken geweest: we kregen heerlijke cake na met peer en druiven. Morgen maar weer flink aan de wandel om de extra pondjes kwijt te raken.

30 aug Laat opgestaan en 9 uur ontbijt: heerlijke pannenkoekjes met honing en appelmoes. In de buurt van het dorp zijn 2 watervallen waarvan er 1 makkelijk te bereiken is, net iets voor ons dus. Het is ongelofelijk druk in het dorp, allemaal mannen; blijkter een veemarkt te zijn in een ommuurd stuk land, net buiten het dorp. Het staat volgestouwd met dieren. Dus foto's maken als we terugkomen van de waterval. Ook hier en 'souvenirkoopgoot' bij de entree. We moeten 10 som entree betalen. Beneden bij de waterval staat een fotograaf en kun je voor 5 som een foto laten maken op een bruggetje dat voor de waterval ligt. Vooral de mannen lopen over de stenen tot vlakbij de waterval, nemen een stoere pose aan en worden drijfnat. Teruglopend komen we een oud echtpaar, ruim 80 jaar en 55 jaar getrouwd, tegen dat liefdevol door hun zoon naar de waterval wordt gebracht. Brigitte laat haar fotoboekje zien en spreekt een paar woorden Russisch met ze. Terugrijdend naar het dorp zien we tot onze schrik dat de veemarkt al afgelopen is. We lunchen in onze guesthouse: gevulde pompoensoep met gevulde broodjes met vlees, ui en aardappel. 'Wat later op de middag laten we ons weer naar het dorp rijden door Oleg om in de bazaar rond te lopen. Maar het blijkt dat de markt al bijna afgelopen is. Rondgeslenterd, veel foto's gemaakt. Brigitte heeft gezellig met een watermeloenverkoper uit Osh gepraat. Dan zijn we dringend toe aan een cola. Oleg komt ons om 17.30 uur weer ophalen. De bedoeling is dat we voor het eten in de met hout gestookte sauna gaan. Tot onze schrik komt er ineens een minibusje aanrijden waar allerlei mensen uit springen en zich het terrein gelijk eigen gaan maken en onder de douche springen. Het blijken speleologen te zijn. Daar gaat onze sauna (lstaat achter de douche). Tot Louisa er aan komt geslopen en zegt dat we heel snel naar de sauna moeten gaan voordat er meer onder de douche zouden gaan. Heerlijk gesaunaad! Het avondmaal is weer meer dan voortreffelijk, hier bekend als een feestmaal: Oromo.

31 aug We nemen afscheid vanLouisa en haar familie.Wat heeft ze onsongelofelijk verwend; de gebakken eieren waren vanochtend ook alweer zo heerlijk. Vandaag een rit van 500km voor de boeg dus op tijd op pad: 8.20 uur. De eerste 2 uur zijnniet interessant, land- en tuinbouwgebied. We rijden ook een paar km door Oezbekistan.Dankomen we inbergachtig gebied: prachtige uit- en vergezichten. Na de lunchslingerenwe omhoog om de Ala-Bel pas (3184m) over te gaan waar het maar 17 gr is,best koud omdat we 30 gr gewend zijn.Daarna rijden we langetijd over een soort hoogvlakte met veel yurts, keetjes en dieren. Zieter armoedig uit. De laatste 70 km gaanwe over een gravelroad/wasbord; hobbelendus.We slapen in Kyzyl-Oi (1800m), dat prachtig tussen de bergen ligt. We waren er om 17.30 uur, best gaar na een fantastische rit. Eerst verplicht thee drinken en toen nog even op pad naar de rivier en het dorpje in om de laatste foto's te schieten voor de zon onder gaat.

De bazaar van Osh

Heerlijk dwalen over de bazaar in Osh. Een echte Centraal Aziatische stad met behulpzame, nieuwsgierige en aardige mensen.............

De foto's zeggen genoeg!

Sary Tash

Vlakbij de grenzen van China en Tadzjikistan ligt tussen de bergen van de Pamir Alay het dorpje Sary Tash op 3150m. De huizen lijken uitgestrooid in een soort driehoek. Mooie redelijk nieuwe huizen soms. Groot met flinke raampartijen richting sneeuwtoppen. Wat vee voor de deur, een auto, wat wil je nog meer....De grote weg vanaf de grens met China (Irkestham) scheidt zich hier in de weg naar Osh en de weg naar Tadzjikistan.

We logeren in een homestay: je krijgt dan een deel van het huis tot je beschikking. Wij boften heel erg want we hadden een huis aan de rand van het dorp met uitzicht op de sneeuwtoppen! Een prachtige hal met kleurrijke bank en tafel, een andere zitkamer en een kamer ingericht als onze slaapkamer met bedjes op de grond. Alles heel keurig, comfortabel en goed verzorgd. Tot onze verrassing kregen we er echt super lekker eten. Ze sloofden zich erg uit om het ons naar de zin te maken. Een voorbeeld van een ontbijt zie je op een foto. Broodjes, een tosti, gebakken ei, koekjes, een soort zachte room, jam, honing, fruit, snoep, koffie en thee.

We hebben door het dorpje gedwaald en echt alles is fotogeniek: de mensen, de huizen, het hooien waar ze allemaal mee bezig waren, de de hooiwagens, de weg op zich met al zijn borden en oversteekpunten, de view, ............Helaas was de zon allang weg en kwamen er steeds meer dreigende luchten. Uiteindelijk ging het regenen maar toen zaten we alweer droog in onze homestay. 

De volgende dag zijn we dwars door de vallei gaan hobbelen met de auto, in een soort glooiende vallei in alle kleuren geel en bruin. Om zo dicht mogelijk bij de voet van de berg Peak Lenin (7134m.) te komen. We kwamen op 3540m., 1 km. van het base camp waar we helaas niet heen konden omdat we daar geen permit voor hadden.  Maar ach een picknick op de rand van de vallei met uitzicht op de sneeuwtoppen is een goed alternatief. 

De grens over bij Irkestham

Van deze rijdag richting grens, hebben we niet meer foto's op de mobiel dan alleen van ons ontbijt: van de enige dingen die we lusten bij het buffet: ei, cake, wat nootjes en meloen.

Onderweg hadden we spectaculair landschap met rode bergen en bergen in alle mogelijke kleuren maar er waren dikke wolken en geen zon. Plus op sommige plekken mocht je geen foto's maken. Of het lukte niet omdat we met 110 km.per uur konden rijden en maak dan nog maar eens foto's uit het raam !

Maar wat vooral interessant was, was hoe het bij de grens ging.

Rond 7.20 uur vertrek vanaf Kashgar. Drukte op de weg. Eenmaal de stad uit om 8.50 de eerste paspoort controle.

Dan na 10 min.vanuit het niets opeens een stad: Ulluggat. Blijkt een Chinees project van 2010-2030 om deze stad uit de grond te stampen. We rijden er 15 minuten rond op zoek naar "Immigration". Zo vreemd. Dan gevonden en daar is weer volstrekt niet duidelijk waar personenauto's zich moeten melden. Het staat er vol trucks. Een lege grote hal blijkt voor auto's te zijn. Dan bagage en paspoort check. Overal hangen aanplakbiljetten met ziektes die je kan oplopen op de wereld. Dus wordt ook onze temperatuur weer opgemeten door ons een thermometer tegen het voorhoofd te drukken. We gaan weer van loketje naar loketje. Veel Chinees vertoon, mannetjes in uniform en wapens paraat. Douane om 9.50 en dan kunnen we eindelijk weg. Als enige personenauto dus! Terwijl deze grensweg zo verschrikkelijk mooi is met eindeloze prachtige gekleurde bergen. Waarom komen hier zo weinig toeristen? Maar goed, wij zijn er en we genieten volop ondanks het grijze weer en een beetje regen. Om 10.10 weer paspoort en bagagecontrole. Brigitte wordt door het apparaat niet gelinkt aan haar paspoort en moet met een kleppet-douanebeambte mee naar een ander bureau aan de overkant. Daar wordt het wel herkent. Gelukkig! Weer verder door prachtige bergen. Oh en je kunt hier dan wel overal draadloos bellen, draadloos fotograferen is bijna onmogelijk met al die elektriciteitsdraden e.d. langs de weg.

Om 11.40 weer een immigratie controle. Alles wordt weer uitvoerig bekeken. Voor 4 km.gaat er nu een soldaat mee in de auto. Dan een soort rolhek en een buiten-kantoor-tafeltje met wederom een paspoort controle. Dan gaat de soldaat weer een km.mee. Dan afscheid van onze chauffeur uit Kashgar om 12.00 uur en moeten we lopend met onze bagage nog een paar honderd meter afleggen, een bocht om. Daar een slagboom met mannetje. Die checkt of wij 2 dames uit Holland zijn. Hij belt het antwoord naar de Kirgiese grens en daar mag dan de Kirgiese chauffeur met z'n auto gaan rijden richting "onze" slagboom. Dan mogen we onder de slagbomen door, de auto in, op naar de Kirgiese grenspost. Daar zegt de man in uniform: Welcome in Kirgizstan! Bekijkt ons paspoort en dan zijn we dus echt daar. Al die tijd waren we dus de enige mensen buiten truckers die de grens over gingen.

Via een schitterende weg rijden we verder naar Sary Tash. Hoe het daar was? Ge-wel-dig!!! Daarover de volgende keer meer.

Muztagh Ata Base Camp

Van Karakul gaan we naar Qoltumak, een soort zomervestiging van herders. Ze leven hier in juli en augustus met hun yaks en trekken daarna weer naar lagere gebieden. Het wordt hier dan namelijk ijzig koud en onbegaanbaar. We zitten hier namelijk op zo'n 4000m.

We slapen samen met een familie in hun yurt. Heel basic onder een stapel dekens en gewoon met alle kleren aan aangevuld met thermolegging en muts. Ook eten we met ze mee. In de ochtend Yakthee met brood en 's avonds rijst met wat groente en vlees. De vrouw des huizes is een lieve dame van 45. Ze zorgt heel goed voor ons en wil van alles van ons weten. We praten met handen en voeten en komen zo toch nog best veel van elkaar te weten.

Brigittes fotoboekje wordt weer uitvoerig bekeken en besproken en zij vertelt over haar gezin en leven. Ze wil zo wel met ons mee naar Nederland!

We hebben hier een prachtige wandeling gemaakt in dit rotsige landschap met view op de hoogste top van de Muztagh Ata. Ook de vallei aan de andere kant is erg mooi. Al is het die kant op wat heiig.

Maar waarvoor we hier ook komen: Eppies eerste keer in een base camp! Het ligt op 4500m. We hebben super geluk. We mogen er lunchen in de lunchtent van een Canadese klimploeg die een toppoging gaan doen in de komende weken. De kok is reuzeblij met ons als gast en we eten op grote hoogte echt superlekker. We krijgen als advies van de gids daar: after lunch you can running around. Nou we raken van elke stap omhoog al uitgeput en we hobbelen meer dan dat we lopen. Gelukkig is er veel te zien. Uiteraard het uitzicht. Maar het is hier ook bergmarmottenland. En als je stil blijft zitten, komen er steeds meer tevoorschijn! We zien ook nog de halve klimploeg naar beneden komen: in een waanzinnig tempo komen zij de berg af.

We komen er ook een tweede dag. Dan voelen we ons al veel beter op deze hoogte. We lopen hele stukken en genieten weer volop. Zeker ook van het eten. We lunchen er met volop meloen en zelfs pasta Bolognaise mét kaas! We blijven de verdere dag in het base camp, ook weer om de marmotten te spotten. We dineren met de klimmers en gaan moe maar zeer voldaan weer slapen bij de familie in de yurt op 4000m.

Karakul

( Met terugwerkende kracht geschreven door Brigitte omdat we niets meer op de site konden toevoegen ) Karakul:

Via de spectaculaire Karakoram Highway rijden we naar dit prachtige meer dat is omringd door sneeuwtoppen van o.a. de Kongur Tagh (7649 m.) en mijn favoriete berg de Muztagh Ata (7546m.). Plus daarbij tig zichtbare gletsjers; Eppies favoriete ijsvorm. Ze telde er 15 in 1 view! Muztagh Ata is Uyhgur voor Vader der IJsbergen.

De Karakoram Highway is hier inmiddels een heuse snelweg geworden. Onderweg passeren we schitterende bergen in alle kleuren rood. Oh wat zou dit mooi zijn met een zonnetje er op. Maar we hebben grijs weer en af en toe zelfs een beetje regen.

We stoppen ook even bij Bulunkul (hoekmeer). Dit is een soort reservoir van een stuwmeer omgeven door zandsteenbergen in een soort onrealistisch zwart-wit dat ik omschrijf als negatief bergen. Het is hier erg koud en het waait hard. We gaan duimen voor mooi weer bij Karakul. En oh wat zijn we blij, het zonnetje komt door, het water kleurt alle kleuren blauw en de Muztagh Ata is bijna helemaal zichtbaar! Ik ben zó blij hier weer te zijn en voel me een bevoorrecht mens dat ik hier zomaar weer mag staan.

Omdat je hier al heel hoog staat (3600m.), zijn de bergen vanuit ons perspectief nog "slechts" een metertje of 4000 hoog. De sneeuw is dus dichtbij. Het is een schitterend gezicht. Kara betekent zwart en kul meer. Het water kan diep zwart kleuren. Maar ook turquoise en alle kleuren blauw. En van dit alles staan wij nu te genieten. De wolken trekken over en geven steeds andere kleuren en schaduwen over het meer en de bergen rondom. Hier en daar staan wat yurten. Steeds ziet het er weer anders uit en steeds vinden we het weer even mooi! We hebben hier echt echt echt ontzettend genoten.